निखारा...

निखारा विझत चाललेला,
भसाभसा धूर सोडतेला,
छातीत भरून जीव घुसमटला;
मी फुंकणीने सगळा धूर त्‍याच्‍यावरच फुंकला,
तर परत निखारा चेतला;
त्‍यातून मग नाजूकशी ज्‍वाला निघाली,
अन्‌ तिच्‍यावर भाताची तपेली शिजली.
तवा लालेलाल तापला..
बोटांना चटका बसला,
पण भाकरीही भाजल्‍या..
मीही अशीच जन्‍माला आले, जळता निखारा..
आईने शिक्षणाचे स्‍फुल्‍लिंग चेतवले.
वाढतेलं वय, पदरात निखारा..
बापाने उजवून टाकले..
या चुलीतून त्‍या चुलीत घातला निखारा..
दोन वर्सात दोन निखारे घातले जन्‍माला..
सासूने नोकरीला अटकाव केला,
परत चेतला निखारा..
भाजीचा व्‍यवसाय सुरू केला;
माझा स्‍वाभिमान नवर्‍याच्‍या डोळ्‍यात खुपला,
त्‍याच्‍या आळशीपणाने नोकरीवर घाला आला;
हळूहळू जवळ केले बाटलीला..
परत घुसमट, परत फुंकणी,
परत निखारा चेतला;
एक वेळा, दोन वेळा, चार वेळा,
मी फोडून टाकले बाटलीला..
परत घुसमट, परत फुंकणी,
गोळा केल्‍या बाराजणी,
घेऊन झारे आणि झाडणी,
दारुड्‍या नवर्‍यांची केली फोडणी..
आता कंबर कसली आहे,
आता मागे हटणार नाही,
गावात एकही गुत्ता,
आता शिल्‍लक ठेवणार नाही;
चेतलेला निखारा,
आता जाळल्‍याशिवाय राहणार नाही......