Saturday, April 11, 2009

सख्‍या...

आपली, आपली म्‍हणताना,
माणसे दुरावत गेली,
आली, आली म्‍हणताना,
सांज ढळत गेली..

बघता-बघता मातीची,
नाळ तुटत गेली,
घट्‍ट धरलेल्‍या हातातून,
बोटे सुटत गेली..

न कळलेली, नात्‍यांची,
कोडी सुटत गेली,
वरवरची, चमकदार,
बेगड उडत गेली..

तुझी वाट पाहता-पाहता,
पापणी शिणत गेली,
सारा अंधार दाटताना,
आशाही मावळत गेली....

1 Comments:

Blogger आशा जोगळेकर said...

सुषमा, खूप दिवसानी आले तुझ्या ब्लॉग वर अन् खूप सुरेख कविता वाचायला मिळाली .पण एव्हढी उदासी कां ?

7:59 AM  

Post a Comment

<< Home